Przez wiele lat Niemcy prezentowały wstrzemięźliwy stosunek do interwencji zbrojnych. Ta postawa była związana z samoograniczeniem Niemiec w sferze ich polityki zagranicznej i bezpieczeństwa, mającym swoje źródło w wydarzeniach II wojny światowej. W niniejszym artykule skoncentrowano się na latach 1998−2013. Postawiono tezę, że ten okres odznaczał się mniejszą koherentnością co do udziału RFN w interwencjach wojskowych. Nie można bowiem mówić o dalszym liniowym zwiększeniu udziału w międzynarodowych operacjach przywracania lub utrzymania pokoju. Wydaje się również, że za tymi decyzjami stały rozmaite, nowe czynniki. Zdaniem autorki doszło do zmian w zakresie motywacji postaw wobec wybranych problemów bezpieczeństwa międzynarodowego. Pewne uzasadnienia pojawiły się po raz pierwszy w dyskursie politycznym, inne traciły na znaczeniu. Zestawy argumentów zostały przeanalizowane na gruncie modelu mocarstwa cywilnego zaproponowanego przez Hannsa W. Maulla.