Państwa Europy i Ameryki Północnej wielokrotnie po zakończeniu zimnowojennej rywalizacji brały udział w działaniach zbrojnych poza własnymi granicami. Jednak za każdym razem ich demokratyczne rządy musiały starać się przekonać własne społeczeństwo o konieczności zaangażowania. Pierwsza wojna w Zatoce Perskiej, wojna w Bośni oraz w Kosowie są przykładami konfliktów, podczas których wpływ na kształt zaangażowania militarnego państw Zachodu miały treść przekazu medialnego oraz nastroje społeczne, w dużej mierze kształtowane za jego pośrednictwem. Jak wykazano, opinia publiczna jest raczej powściągliwa wobec użycia siły w stosunkach międzynarodowych. Wpływ na zwiększenie poparcia dla interwencji wojskowej, obok retoryki rządów, które z różnym sukcesem przekonywały społeczeństwo do swoich zamiarów, mogły mieć nowoczesne media pokazujące ludziom grozę wojny. Analizowane przypadki pokazują jednak, że wolne media i demokratyczny ustrój utrudniają państwom podejmowanie decyzji co do zaangażowania wojskowego. Wzrosty i spadki poparcia społeczeństwa dla zaangażowania w konflikt zbrojny pozostają w dużej mierze nieuchwytne, a postępujące w ostatnich latach upowszechnienie się mediów społecznościowych zmienia zasady prowadzenia wojny informacyjnej przez państwa.