W 1957 r., kiedy powstawała EWG, Karl W. Deutsch opublikował książkę o północnoatlantyckich wspólnotach bezpieczeństwa. Wynikało z niej, że integracja międzynarodowa nie jest ani naturalna, ani automatyczna, ani nieodwracalna. Szczególna odpowiedzialność za powodzenie integracji spoczywa na jej rdzeniu. Podmioty tworzące rdzeń powinny m.in. dbać o sukces gospodarczy wspólnoty oraz o bilans transakcji korzystny dla jej słabszych partnerów. UE pozostaje od lat w gospodarczej stagnacji, wspólna waluta zaś, która miała Europę jednoczyć, stała się czynnikiem jej podziału. Kryzys lat 2007–2011 obnażył strukturalne problemy strefy euro. Odżywa protekcjonizm bogatych wobec gospodarczo słabszych państw członkowskich, tym groźniejszy, że brexit wyeliminował państwo najkonsekwentniej pilnujące dotąd wspólnego rynku. UE znalazła się w kryzysie. Niemcy – jej mimowolny hegemon – mają wszelkie dane po temu, by go przełamać. Leży to w ich żywotnym interesie, gdyż UE jest bezpiecznym dla wszystkich sposobem bycia Niemiec w Europie. Jak dotąd Niemcy nie słuchają jakże aktualnych wskazań Deutscha. Jeśli tego nie zrobią, zdestabilizują europejską integrację.