Na początku lat 90. za główne przeszkody uniemożliwiające członkostwo Szwajcarii w Unii Europejskiej (UE) uznano: neutralność, federalizm oraz demokrację bezpośrednią. Jednak wraz z ustabilizowaniem się drogi bilateralno-sektorowej w stosunkach z Brukselą oraz dokonaniem stosownych regulacji prawnych w duchu redefinicji neutralności po zimnej wojnie nastąpiła istotna zmiana w interpretowaniu głównych barier w zakresie integracji z UE. Ostatecznie została odrzucona teza o sprzeczności między neutralnością a integracją. Kantony ponoszące główny koszt wdrażania umów bilateralnych uzyskały znaczący wpływ na kreowanie polityki europejskiej rządu oraz stały się inicjatorami wprowadzenia reform systemu politycznego. Ich prointegracyjna postawa stanowi również ważną przesłankę planowanych korekt mechanizmów demokracji bezpośredniej. Możliwości wprowadzenia w życie tych zamierzeń należy wiązać z wyczerpaniem się opcji bilateralnej i koniecznością rozważenia członkostwa w UE. Obecnie w Szwajcarii panuje konsensus w sprawie uznania drogi bilateralnej za optymalny wariant integracyjny. Na jego umocnienie wpłynęły zmiana funkcjonującego po wojnie układu rządowego oraz szerokie poparcie społeczne. Członkostwo w UE w dającej się przewidzieć perspektywie nie wydaje się jednak prawdopodobne, pomimo że Szwajcaria pozostaje najbardziej pożądanym przyszłym członkiem wspólnoty.