Celem artykułu jest udzielenie odpowiedzi na pytanie o teoretyczno-metodologiczną tożsamość nauki o stosunkach międzynarodowych. Nawiązuje ono do pytania postawionego przez wybitnego badacza stosunków międzynarodowych Mortona Kaplana w 1961 r.: czy stosunki międzynarodowe są dyscypliną naukową?1 Dyskusja na ten temat w Polsce i w świecie rozpoczęła się po drugiej wojnie światowej. Ludwig Ehrlich w 1947 r. pisał, że „nauka o stosunkach międzynarodowych zajmuje się tą najszerszą stroną współżycia ludzi, którą jest współżycie całej ludzkości, »współżycie narodów«”, a Remigiusz Bierzanek w 1971 r. utrzymywał, że ,,dyscyplina naukowa stosunki międzynarodowe powstała nie z podziału istniejącej dotychczas szerszej dyscypliny, ale w sposób syntetyczny”. Był więc pierwszym badaczem w Polsce, który wskazał na wielo- i interdyscyplinarny charakter tej nauki. Artykuł opiera się na założeniu mówiącym, że na podstawie kryteriów ontologicznych, epistemologicznych i metodologicznych można zidentyfikować cechy dyscyplinarności nauki o stosunkach międzynarodowych. W wymiarze ontologicznym kategorie ,,suwerenności” i ,,międzynarodowości” oraz wydzielenie poziomów analizy umożliwia określenie przedmiotu i zakresu badań nauki o stosunkach międzynarodowych, która w wymiarze epistemologicznym charakteryzuje się posiadaniem własnych teorii i bogatej tradycji teoretyzowania. Nauka o stosunkach międzynarodowych charakteryzuje się specyficzną, przystosowaną do przedmiotu badania metodologią. Nauka o stosunkach międzynarodowych ma również własną historię i historiografię – to ważne kryteria sprzyjające kształtowaniu się tożsamości dyscypliny i samoświadomości teoretyczno-metodologicznej uczonych prowadzących działalność badawczą w tej dziedzinie.