W artykule podjęto analizę struktury geograficznej handlu Nowej Zelandii oraz instrumentów polityki handlowej, z których to państwo korzysta, jak również ukazano, że angażuje się ono w pewne działania z zakresu polityki handlowej. Przedstawiono ponadto wpływ uwarunkowań geograficznych na prowadzoną przez Nową Zelandię politykę handlową, w tym na zawieranie bilateralnych i regionalnych umów o wolnym handlu. Podjęto próbę odpowiedzi na pytanie, czy wysiłki podejmowane przez ten kraj w celu zwiększenia udziału w międzynarodowej polityce handlowej oraz wymianie handlowej można postrzegać przez pryzmat interesów narodowych. Ze względu na odległość dzielącą Nową Zelandią i Europę naturalnymi partnerami handlowymi NZ są kraje Azji i Pacyfiku. Podkreślone zostały także bliskie więzi Nowej Zelandii z Australią oraz strategie bilateralne, jakie obydwa państwa stosują w procesach negocjacyjnych. W artykule została również przedstawiona transformacja struktury handlu Nowej Zelandii po podpisaniu z Chinami w 2008 r. porozumienia o wolnym handlu, z uwzględnieniem korzyści dla gospodarek obydwu państw, jak i opinii zwolenników i krytyków tej umowy. Współpraca handlowa z państwami członkowskimi UE, choć istotna sama w sobie, z pewnością wejdzie w nową, bardziej dynamiczną fazę, gdy zostanie podpisane i wejdzie w życie porozumienie o wolnym handlu między UE i Nowa Zelandią. Ogromną szansę Nowa Zelandia dostrzega w Partnerstwie Transpacyficznym.