Traktat został przyjęty 7 lipca 2017 r. 122 głosami przy jednym tylko sprzeciwie Holandii i wstrzymaniu się od głosu Singapuru. W pracach nad traktatem i w głosowaniu nie uczestniczyło dziewięć państw posiadających broń nuklearną i państwa powiązane z nimi układami sojuszniczymi. Traktat został podpisany 20 września 2017 r. przez 50 państw, przy czym trzy państwa: Stolica Apostolska, Gujana i Tajlandia, dokonały również jego ratyfikacji. Traktat wejdzie w życie po ratyfikowaniu go przez 50 państw. Artykuł 1 traktatu zobowiązuje państwa-strony m.in. do tego, że nigdy w żadnych okolicznościach nie będą rozwijać, prowadzić doświadczeń i produkować broni nuklearnej, przekazywać, uzyskiwać kontrolę nad nią, używać czy grozić jej użyciem. Negatywny stosunek do traktatu prezentowany przez państwa nuklearne nie pozostanie bez wpływu na moment jego wejścia w życie i liczbę stron. Perspektywa osiągnięcia pełnego i powszechnego rozbrojenia nuklearnego jest odległa, jeśli w ogóle możliwa do zrealizowania w przewidzianym terminie. Jednak z punktu widzenia prawa międzynarodowego traktat ma ogromne historyczne znaczenie, gdyż broń nuklearna zostaje zdelegalizowana, co jest szczególnie istotne w kontekście zakazu jej użycia. Oznacza to, że wszystkie trzy rodzaje broni masowego rażenia uzyskują (po wejściu traktatu w życie) ten sam status. Są prawnie zakazane.