Artykuł przedstawia w zarysie fragment historii udziału Polski w organizacjach międzynarodowych, obejmujący prawie 100 lat. Identyfikuje i analizuje główne specyficzne kwestie dotyczące suwerenności, jakie pojawiły się w tym czasie, w trzech okresach: międzywojennym, naznaczonym obecnością w Lidze Narodów oraz wymuszonymi zobowiązaniami międzynarodowymi, w czasie zimnej wojny – okresie „ograniczonej suwerenności” i podległości wobec Związku Radzieckiego oraz ostatnim – po zakończeniu zimnej wojny i zmianach ustrojowych, kiedy w warunkach narastających współzależności i integracji, istotnych zmian w zakresie członkostwa w organizacjach, należało wypracowywać optymalne z punku widzenia interesów państwa pozycje i relacje w ramach organizacji, co bez utrzymania suwerenności, ale też jej redefinicji, nie byłoby możliwe.