Problemy kierunków rozwoju badań oraz opartej na teorii dydaktyki stosunków międzynarodowych to rzadkie tematy w debacie nad stanem i perspektywami tej dziedziny wiedzy. Artykuł analizuje angloamerykański dyskurs nad metodami uczenia i nauczania stosunków międzynarodowych, a także skupia się na nowych kierunkach zastosowania wiedzy z tego przedmiotu. Dydaktyka stosunków międzynarodowych jest bardzo ważna, z co najmniej kilku powodów. Pozwala określić kluczowe kwestie i treści w danej nauce, porządkuje materiał badawczy, tworzy inspiracje i testuje teorie, popularyzuje wiedzę i kreuje wizerunek badań i badaczy. Ciekawe jest, że ogromne zainteresowanie naukami o polityce w Polsce nie zaowocowało rozwojem dyskursu poświęconego dydaktyce, jej metodom i technikom. Zaniedbania w sferze naukowo-dydaktycznej są problemem w samym rdzeniu uprawiania nauki (której częścią jest przecież dydaktyka), nie wspominając o zaniedbaniach współpracy nauki z innymi obszarami wiedzy i praktyki. Niniejszy tekst prezentuje wątki rozwoju teorii, dydaktyki, nauczania oparte także na doświadczeniach własnych autora.