Celem artykułu jest analiza polityki zagranicznej Egiptu w okresie ponad trzyletniej prezydentury Abd al-Fattaha as-Sisiego, jej strategicznych celów i głównych kierunków, a także jej najważniejszego instrumentu, czyli zawierania sojuszy międzynarodowych. Analizie poddano również wysiłki czynione przez prezydenta as-Sisiego i jego ekipę w celu pełnego powrotu do roli lidera świata arabskiego i wpływania nie tylko na bliskowschodni układ sił, lecz także na sytuację w stosunkach międzynarodowych w Afryce Północnej. Ze względu na poważny kryzys gospodarczy w Egipcie duże znaczenie ma utrzymywanie silnych więzi i współpraca z państwami Zatoki Perskiej (Gulf Cooperation Council, GCC), a przede wszystkim z Arabią Saudyjską, Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi, Kuwejtem i Bahrajnem. Ich wsparcie finansowe jest Egiptowi szczególnie potrzebne w związku z przyjętym przez władze egipskie w listopadzie 2016 r. ambitnym programem reformatorskim, realizowanym przy wsparciu Międzynarodowego Funduszu Walutowego. Zwrócono uwagę na powrót do sojuszniczej współpracy ze Stanami Zjednoczonymi, ale również poszukiwanie nowych opcji, czyli nawiązanie bliższych relacji z Rosją, kontynuowanie bardzo dobrej, czy nawet strategicznej współpracy z Izraelem, pogłębienie współpracy z Francją oraz potrzebę intensyfikacji relacji ekonomicznych z Włochami. Istotne znaczenie ma nawiązanie prestiżowej współpracy ze względów geoekonomicznych i geopolitycznych z Grecją i Cyprem. Wskazano na brak normalizacji stosunków z Katarem, Turcją i Iranem. Przedstawiony został bilans sukcesów i słabości egipskich wysiłków dyplomatycznych oraz wpływ wewnętrznej destabilizacji ekonomiczno-politycznej po „arabskiej wiośnie” i sytuacji w dysfunkcyjnych państwach regionu Bliskiego Wschodu i Afryki Północnej na bardziej efektywne realizowanie priorytetów w polityce zagranicznej Egiptu. Podkreślono wyzwania i zagrożenia wewnętrzne i zewnętrze, w tym zmagania Egiptu z islamskim ekstremizmem (dżihadyzmem) na półwyspie Synaj.