Ekonomia polityczna stosunków międzynarodowych jest jedną z najprężniej rozwijających się poddziedzin tej dyscypliny w Ameryce Łacińskiej. Wiąże się to z faktem, że rozwój stanowi podstawowy cel, który kraje regionu starają się zrealizować, wykorzystując zarówno przestrzeń wewnętrzną, jak i zewnętrzną. Od powstania Komisji Ekonomicznej Narodów Zjednoczonych ds. Ameryki Łacińskiej (CEPAL) kwestia rozwoju jest także przedmiotem namysłu na poziomie regionalnym, zaś powstające tam koncepcje przedstawiają spójne i całościowe podejście do tego problemu. Celem niniejszego artykułu jest pokazanie ewolucji latynoamerykańskiej ekonomii politycznej stosunków międzynarodowych oraz prezentacja kilku dominujących w niej trendów. Będę starał się wykazać, że częste tarcia między ideami endogennymi a egzogennymi oraz próby narzucenia uniwersalistycznej wizji stymulowały kształtowanie się latynoamerykańskiej ekonomii politycznej stosunków międzynarodowych, zdolnej do oporu wobec presji zewnętrznej.